VERTIGO // 2 EKİM – 2 KASIM 2012 // SEYDİ MURAT KOÇ // Cagla Cabaoglu Gallery

VERTIGO
SEYDİ MURAT KOÇ 

2 EKİM – 2 KASIM 2012

Cagla Cabaoglu Gallery
İstanbul
Basın Bülteni
Seydi Murat Koç’un kişisel sergisi 2 Ekim – 2 Kasım 2012 tarihinde Çağla Cabaoğlu Gallery de izleyicilerle buluşuyor. 
Toplumun günlük yaşam döngüsünde gerçek boyutta bir karşılığı olmayan ancak tuvalin sınırları içinde kendi hikayesi etrafında kurgulanan bir gerçeklik. Hipergerçek bir anlayışla ifade bulan kent silüetleri, tasarımın yeniden tasarımıyla hacim kazanan çelik yapılar ve büyük şehirlerin baş döndürücü karışıklığı içinde taştan ve etten vücut bulan insan karakterler. 
‘Vertigo’, dünyaca ünlü ya da inşa edildiği kentin tarihsel ve sosyal yapısında önemli yer tutan mimari yapıların, varlık nedenlerinin ötesine geçerek, sanatçı- izleyici- sanat eseri üçgeninde etkileşimsel bir sürecin gerçekliğe dönüşmesine tanıklık ediyor. 
Seydi Murat Koç’un akrilik ve yağlı boya ile hayata geçirdiği resimlerinde zemini oluşturan öğeler, ya üst üste bindirilerek ya da birbirine eklenerek yeniden tasarlanan mimari yapılar ve eklektik bir izdüşümle bütününden ayrılan kent silüetlerini içerir. Bu bağlamda sanatçının yeniden kurguladığı mimari düzen, gerçek ötesi bir gerçekliğe tutunarak simülasyon fikri ile örtüşmektedir. 
Kentin tarihi dokusu, günün teknoloji ve tasarım anlayışını yansıtan çağdaş mimari yapılar ile grift bir birliktelik sergilerken; sanatçı geçmişin yaşanmışlık ve bilgi birikimi ile gelecek fikrini şimdinin anında imliyor. 
Cagla Cabaoglu Gallery’de ilk kişisel sergisini açacak olan Seydi Murat Koç, bu sergide ‘Yerden Yüksek’ ismini verdiği çalışmalarından birinci ve ikinci dönem işleri izleyiciyle paylaşacak. 

Cagla Cabaoglu GalleryAbdi İpekçi Cad. Lalezar Apt.
(Kat: 2) No: 49/8 Teşvikiye/İstanbul

Ayrıntılı Bilgi İçin / Further Information;
gallery@caglacabaoglu.comTel : 0212 291 37 91www.seydimuratkoc.com



Vertigo: Çeliğin Soğukluğunda Yükselen Hipergerçek Ütopya 

Ceren Turan 

Toplumun günlük yaşam döngüsünde gerçek boyutta bir karşılığı olmayan ancak tuvalin sınırları içinde kendi hikayesi etrafında kurgulanan bir gerçeklik. Hipergerçek bir anlayışla ifade bulan kent silüetleri, tasarımın yeniden tasarımıyla hacim kazanan çelik yapılar ve büyük şehirlerin baş döndürücü karışıklığı içinde taştan ve etten vücut bulan insan karakterler. ‘Vertigo’, dünyaca ünlü ya da inşa edildiği kentin toplumsal ve sosyo-ekonomik yapısında önemli yer tutan mimari yapıların, varlık nedenlerinin ötesine geçerek, sanatçı- izleyici- sanat eseri üçgenindeki etkileşimsel deneyimin bir parçası olarak gerçekliğe dönüşmesine, yitirilmesine ve yeniden doğuşuna tanıklık ediyor. 
Seydi Murat Koç’un ‘Vertigo’ başlıklı kişisel sergisinde yer alan ‘Yerden Yüksek’ serisinin birinci ve ikinci dönem işlerini yorumlamak için kentin günlük yaşam işleyişinde kapsamlı yer tutan iki teorinin izlerini süreceğim ve bu teorilerin temel aldığı fikirlerin hem birbirleriyle hem de sanatçının konu aldığı meseleler ile sonuca ulaşmada kullandığı tekniğin örtüştüğü anlara dikkat çekeceğim. Bunlardan ilki Koç’un resimlerinin içeriğini sonuca ulaştıran tekniğin görüntüsünü araştırmada başvurduğum Baudrillard’ın ortaya attığı simülasyon teorisi; diğeri ise resimlerdeki imgelerin yüklü olduğu sembolik göstergelerin analizinde yararlandığım Habermas’ın sosyal kuramıdır. 
Genel hatlarıyla Baudrillard’ın (1982/2003) simülasyon teorisi, gerçeklik kaynağı olmadan oluşan yalancı/yapay bir dünya yaratısının da ötesine geçerek, simülakr olanın kendi başına bir model oluşturduğu ve gerçekliğin temsilini üstlendiği temeline dayanmaktadır. Seydi Murat Koç’un resimlerinde zemini oluşturan öğeler ya üst üste bindirilerek ya da birbirine eklenerek yeniden tasarlanan mimari yapılar ve eklektik bir izdüşümle bütününden ayrılan kent silüetlerini içerir. Bu bağlamda Seydi Murat Koç’un mimari referanslarla yeniden kurguladığı dünya düzeni, gerçek ötesi gerçekliğe tutunarak simülasyon fikri ile örtüşmektedir. 
Çıplak toprak üzerinde yükselen her çelik konstrüksüyon, ister kamusal alanda bir işlevselliği olsun ister bireylerin yaşamsal alanlarından ibaret olsun, evrende kapladıkları hacim nedeniyle ütopik olanın fiziksel gerçekliğine denk düşer. Burada araştırılması gereken, kent silüetinde yerlerini alan tasarımların, gerçekliğin bir yansıması mı, yoksa varolmayan bir gerçekliği gizleyen görüntüler mi olduklarıdır. 
Hegarty, (2008) simülasyon teorisinin mimari karşılıklarını araştırdığı metninde Baudrillard’ın simülasyon dünyasının varolandan daha iyi, işlevsel ve steril olanı hedeflediğini belirtir. Bu bağlamda, öncelikle varolan dünyanın ne olduğu incelenmeli, sonrasında ondan daha iyi, işlevsel ve steril olanın olanakları araştırılmalıdır. Burada sorulması gereken soru ise, bu yeniden tasarlama sürecinde hayal ötesi bir mükemmelliğe ulaşmanın mümkün olup olmayacağıdır. Diğer bir mesele, çok katmanlı bir simülasyon silsilesinin içinde sanatçının konumu ve ardı sıra gelen yeniden canlandırma eylemlerine ütopik boyuttaki katkısının ne olduğudur. 
Simülasyon teorisi, yeniden canlandırma ile kurulan karşıtlık temelli bir ilişki bağlamında dört aşamada (1. Gerçekliğin yansıması, 2. Gerçekliğin değiştirilmesi/gizlenmesi, 3. Gerçekliğin yokluğunun gizlenmesi, 4. Simulakrlar) geliştirilir. Son aşamaya gelindiğinde simülasyon düzenine ait simülakra, yani yaratı kaynağının izleri belirsiz olan ve yalnızca kendisinin yerine geçebilen bir hipergerçekliğe ulaşılır. 
Her anımızın, çeşitliliği mantar gibi türeyen ekranlardan yansıyan görüntülerle hareketlendiği bir dijital dünyada hiçbir imgenin görüntüsünün kaynağına ulaşmak söz konusu olamaz. Bu nedenle, ışıklı masalarda hayat bulan ve sonrasında çelik, beton ve camın soğuk baştan çıkarıcılığıyla şehirlerin bir köşesinde yerlerini alan mimari tasarımların, simülasyon dünyasında herhangi bir noktaya denk geldiği söylenebilir. Durum böyle olunca, bu metinde gerçekliğin analizi için oluşturulmuş dört aşamanın, simülasyon dünyasına geçişte bir dönüm noktası olan son iki maddesini vurgulamak anlamlı olacaktır. 
Uygarlık ve sanat tarihine bakıldığında, rasyonel ve irrasyonelliğin ardı sıra gelen sıçramalarının modernliğe ulaşana dek ritmik işlediği gözlenir. Bu yenilikçi ve geleneksel gidiş gelişlere ivme kazandıran etkilerin ise günün koşulları ve yaşayış biçimleri dahilinde sanatsal ve mimari gelişmeler ile sonrasında bunlara verilen tepkiler olduğu kaydedilmiştir. Sanayi devrimi ve modernizmin idealist ve sistemli yapılanması koynunda inşa edilen yeni dünya düzeni, bir yandan bugünün yaşam tarzının temellerini atarken; öte yandan tarihin çizgisel düzlemdeki ritmik işleyişinde kırılmaya neden olmuştur. 19. yüzyıldan bugüne modernizm, postmodernizm ve tarihsel terminolojide henüz ifadesi yer almayan günümüz değerleri, dünyanın gerçekliğini yansıtan öze yakınlaşmamızı sağlayan neden-sonuç ilişkilerine ulaşmayı imkansız kılar. 
İktidar ve gücün toplumsal yaşamı düzenlemek adına yapılandırdığı kentler, (ki kocaman bulvarlarıyla ve simetrik inşa edilen sokaklarıyla 19. yüzyıldan miras kalan Avrupa kentleri bunun en görkemli örnekleridir) artık ileri teknolojinin bireylerin her anına sızdığı günümüz megapollerindeki zaman ve mekan hızına yetişilmeyen bir dijital dünyanın yanılgısına kurban olmuştur. Artık tüm dünya kentleri, ve dolayısıyla kentin insanları, sümülakrların hakimiyetindedir. 
Sanatçının konumu herşeyden önce bir gözlemci oluşudur ve onun gözleminden arta kalan, dar ölçekte binaların dış mekan kesitleri ve geniş ölçekte ise kent silüetleridir. Seydi Murat Koç’un resimlerinde tanık olduğumuz, caddeleriyle, meydanlarıyla şehirler ve şehirlerin kimliklerinde büyük paya sahip mimari tasarımlardır. Birbirine eklemlenmiş birçok katmanlılık içindeki her bir katman kendi içlerinde analize olanak veren bir çeşitlilik sergilerken bir yandan da genele göndermede bulunur. Bu katmanlar arası ilişkinin bütüne etkisi, görünenin varlığını sürdürdüğü zamansal ve mekansal çizgide kırılmaya sebep olmasıdır. 
Mekan ve zaman algısının yitirildiği hipergerçek bir dünyada, toplumu oluşturan bireylerin bu düzendeki varlıkları ile yaşam düzeni ve para/ekonomi sistemi arasındaki gerilimli ilişkinin etkisiyle belirlenen günlük hayattaki alışkanlıkları, vertigo deneyimiyle özdeşleşmektedir. Bu nedenle tasarlanan her mimari planın simülasyon dünyasında anlamlı bir yeri olduğu fikrine geri dönülürse; Koç’un resimlerinde beliren bu mimari tasarımların dijital ortamda gerçeklikleri değiştirilmiş birer imgeye dönüşmeleri, simülasyonun gerçekliğin yokluğunu görünmez kılan bir kurama ulaştığı tersten bir okumaya işaret eder. 
Bireyin mahremiyetinin sembolü iç mekan görüntüsü yerine sanatçının çoğula, ortak paylaşıma açık dış mekan görüntülerini tercih etmesi, toplumsal olana, kamusal alandaki paylaşımlara ve günlük yaşamın alışkanlıklarına verilecek çoğul bir yanıt ya da tepkinin yorumu olarak okunabilir. Koç’un resimlerinde, yaşadığı şehir olan İstanbul’un kent silüetleri, özellikle ekonomik anlamda dünyanın merkezi kabul edilen New York’un kent görüntüleri ve Avrupa’da işlerliği bakımından iktidarın sembolü haline gelen mimari tasarımlar yer alır. Sanatçı gözleme dayalı bir seçki doğrultusunda tasarladığı bu hipergerçek dünyada, şehirler arasındaki toplumsal ve kültürel farkları mimari öğeler yardımıyla görünür kılmakta, aynı zamanda para ve güç sisteminin evrensel boyuttaki benzer işlerliğini ortaya koymaktadır. 
Sosyal dünyada bireyler arası etkileşimi düzenleyen eylemler, Habermas (1989/2007) tarafından iletişimsel ve araçsal olarak kategori edilmiştir. Araçsal eylem belirlenen bir amaca ulaşmak için planlanan en iyi ve pratik yolun bir sonucuyken; bu iki eylem arasındaki en belirleyici fark ise, biri kullandığı araçtan önce, bağımsız ve rastgele belirlenirken, diğerinin ise gerçekleşme aracı ve sözden bağımsız gelişemediğidir. 
Sosyal kuram çerçevesinde bir diğer sorunsal bağlantı, iletişimsel eylemin aile, ev, kültür gibi toplumun örgütlenmemiş alanlarına yani yaşam evrenine ait olması; araçsal eylemin ise, iktidar ve güç sisteminin, el değiştiren paranın sürekli akışına odaklı, dışsal amaçlarına hizmet etmesidir. Habermas’a göre, yaşam evreninin toplumun genelini oluşturan bireyler arası etkileşime dayalı her bir parçasının iyileşmeye yönelik geliştirilmesi ancak iletişimsel eylem ile mümkün olabilir. Bu bağlamda, Seydi Murat Koç’un işlerinde tasarlanan mimari kurgulamalar, yaşam evreninin para ve güç sistemiyle buluştuğu noktaya işaret etmekte, resimlerde yer alan figürler ise yaşamsal evrene ait bireylerin sistemle geliştirdikleri çelişki ve ikilemleri ortaya koymaktadır. 
Sanatçının zihninden yansıyan bu mükemmel hipergerçeklikte var olan peri kızları bazı işlerde yerlerini antik heykel formlara bırakmıştır. Tarihin yaşanmışlığını günümüze yansıtan bu heykeller ileri teknoloji ve bugünün estetik anlayışıyla yapılandırılan binalar arasında sırıtmaktadır. Aynı, sırtlarında rengarenk böceklerin kanatlarını taşıyan, uçma yeteneğinin yüksekten düşme ihtimalini çürüttüğü ve ayrıca dokunulmazlık ayrıcalıklarını güçlendirdiği, meraklı ve şaşkın peri kızları gibi. Sanatçının çağdaş mimariyi yeniden tasarladığı resimlerine kondurulan taştan ve etten karakterler, sadece çizgisel zamanın geçmiş, şimdi ve gelecek işleyişine dokunmuyor, üstelik antik heykellerde bütünleşen estetik ve güzellik fikrinin, kentsel yapılanma bağlamında yeniden sorgulanmasını gündeme getiriyor. 
Baudelaire’in (1863/2003) ‘her modernitenin günün birinde antikite haline gelmeye layık olması’ düşüncesinin, insanlığın ona kattığı gizli güzelliğin deşifresi koşuluna bağlı olduğu unutulmamalıdır. Geçmişin çağdaşlığının koşulları o günün işlevselliğini belirlerken, şimdinin tarihsel bilgi ve kalıntıları ışığındaki yorumu farklılık gösterebilir. Aynı yaklaşımla, günümüz işleyişinde inşa edilen mimari ve sanatsal referanslı birikimin gelecek bir zaman diliminde farklı yorumlanması kaçınılmaz olacaktır. Sonuçta, Seydi Murat Koç’un çalışmaları, kentin tarihi dokusu ile günün teknoloji ve tasarım anlayışını yansıtan çağdaş mimari yapılar arasındaki grift birlikteği yansıtırken; sanatçı geçmişin yaşanmışlık ve bilgi birikimi ile belirsiz bir gelecek fikrini şimdinin anında imlemektedir. 
————————–

Yerden Yüksek, Duvarların Arkasında ve Temelin Altında  

Marcus Graf[1]

Seydi Murat Koç’un yeni dönem çalışmaları üzerine birkaç fikir 

2007’den bu yana, Seydi Murat Koç içinde yaşadığımız dünyayı eleştirel bir biçimde analiz eden bir sanat anlayışı geliştiriyor ve doğayı taklit etmekten, gerçekliğin yeniden üretilmesine ve ütopik veya distopik dünya görüşlerini yansıtan alternatif imgelerin yaratımına kadar çeşitlilik gösteren çağdaş figüratif resim anlayışındaki güncel tartışmalara olumlu katkıda bulunuyor. Bugün, Koç, çeşitli estetik kaygıları, teknikleri ve şehir hayatının kavramlarını bir araya getirerek, kentsel yapıları sökerek ve yaşadığımız bu beton felaketten kaynaklanan sosyal altyapıyı eleştirerek gerçekliğimize resimsel yorumlar getiriyor. 
Seydi Murat Koç, Yüzleşme, Hades ve Teğet serilerinden beri obje ve figürlerin mimari öğelerle kurdukları tuhaf ilişkilerin şu anki varlık durumumuzu sorguladığı kentsel sorunlara odaklanıyor. Yüzleşme serisindeki Beyaz Galata (2006) veya Tabular Önünde (2006) gibi erken dönem ve Hades serisindeki Hades III (2010) ve benzeri yeni dönem işlerinde, sanatçı birbirinden farklı mimari anıtları birbiri üzerine bindiriyor ve bu mücadele, şaşırtıcı ve gizemli olaylara zemin oluyor. Bu serilerde, kendine has baskı teknikleri, fotoğraf kolajları, güçlü ve aceleci fırça darbelerinden kaynaklanan dışavurumcu bir karakter ağır bassa da, Teğet serisindeki işlerde daha sakin bir atmosfer gözlemleniyor. Haydarpaşa (2011), Galata (2011) veya AKM (2011) gibi resimlerde, dokusal olmayan siyah beyaz renk alanları ve nispeten minimal estetik anlayışı gibi kolajımsı kolaja benzer bir karakter görülmesi sebebiyle, grafik sanattan güçlü bir etkilenim gözlemlenmekte. Ancak, eserin sükuneti, resmedilmiş binalara saldıracak gibi görünen davetsiz bir misafirin ani tehdidinin görsel ve entelektüel gerilimi ile bozulmakta. Grafik sanat ve tasarım, sanatçının eserlerinde etki ve güç kazanmaya Sıçrama serisinde başlamış. O zamandan beri, eserlerinin grafik karakteri, günlük olarak kullandığımız her şeyin tasarımcılar tarafından geliştirilip, makineler tarafından üretildiği metropollerde yaşanan sanayi sonrası yaşam durumuyla ilişkileniyor. Kendine has baskı tekniklerinden seri dijital baskı tekniklerine bir geçiş gösterdiği için, Teğet, Koç’un çalışma metodunda önemli bir değişimi işaret ediyor. Bu değişim, resimlerinde kullandığı imajların endüstriyel çağrışımlarıyla mükemmel bir uyumluluk sağlıyor. Bunun dışında, Teğet, Seydi Murat Koç’un sosyo-politik yönlerini gözler önüne seriyor, çünkü eserleri, AKM, İMÇ gibi mimari eserler ve diğer önemli binaların yıkılmasıyla İstanbul’un kentsel dokusunu tehdit eden, şehirde süregelen vahşi seçkinleştirme sürecini eleştiriyor. Serinin her parçası var olan popülist siyasete karşı bir mücadele oluşturuyor ve sanatçıyı, resmi formalist kaygılardan arınmış bir protesto ve eleştiri eylemi olarak gören bir aktivist olarak konumlandırıyor. 
Sanatçı, son serisi Yerden Yüksek ile insan figürünün eserlerine geri dönüşünü gözler önüne seriyor. Bu seride, genellikle yalnız ve genç kadınlar, yapısökümcü ve deforme olmuş mimari bir dekorda görülüyor. Binanın tepesinde olmaları ve şehrin derinliğine bakarken, bu figürler, kalesinin en yüksek burcunda ayakta duran bir kral gibi dokunulmaz görünüyorlar. Bazen, tıpkı bir peri masalındaki gibi dünyanın en tepesinde duran ve genelde kanatlı olan kadınlar, beton zemin üzerinde yaşanan bu kaostan kaçabilmek için şehri terk edecek gibi görünüyorlar. Diğer çalışmalar, klasik dönem heykelleri ve gövdelerini şehir manzarasına yerleştiriyor ve farklı kaynaklardan gelen kodların arasında tuhaf bir çatışma yaratıyor. Yeni serideki resimlerde, kompozisyon ve kavramsal yapı dikkate alındığında, genellikle tuhaf ve Teğet serisinden daha karmaşık bir yabancılaşma etkisi gözlemleniyor. Seydi Murat Koç, kentsel ve sosyal altyapımızın daha pozitif ve daha insancıl bir yapı kazanması için mimarinin önemine dair bilinci artırmayı hedefliyor. Sanatçı, Frank Gehry ve Norman Forster gibi tanınmış mimarların, önemli yapılarından örnekler kullanarak, İstanbul’un kentsel çehresinin yoksulluğunu açığa çıkarıyor. Bu bakımdan, çalışmalar metropolün genel mimari çirkinliği üzerine bir eleştiri haline geliyor. Koç, son çalışmalarında binaları, arka planı silmek ve tamamen mimari karaktere odaklanabilmek amacıyla tuvalin dörtgen sınırlarından kurtarıyor. Aynı zamanda bu eserler, düz tuvali Frank Stella tarzında bir mimari resme dönüştürerek objemsi obje benzeri bir karakter ediniyorlar. Eserlerdeki binalar gerçekte yok, sanatçı tarafından, kendi imaj arşivinden seçtiği binaların parçaları kullanılarak kolajımsı kolaja benzer bir tarzda yaratılıyorlar. Koç, örnekleme ve kopyalama-yapıştırma tekniklerini kullanarak, mimariyi, işlevi ve rasyonelliği, estetik ve görsel dışavurum adına yok sayan, birbirinden bağımsız ve çoğulcu bir estetikle kesiyor, düzenliyor, ayrıştırıyor ve tekrar birleştiriyor. Resmin kolaja benzer radikal estetiği, resmi kayda değer bir yardımcı olmaktan çıkarıp, salt bir görsel öğe haline getiren biçimsel karakteri ve betimleyici olmayan renk kullanımı, resmi, gerçekliğin yalnızca basit bir yansıması olmaktan çıkarıyor ve kendi biçimlerini oluşturmasını sağlıyor. Aynı zamanda, özellikle bu parçalar soyut bir estetiğe ulaşmaya gayret ediyor ve sanatçının artistik gelişimi veya yapıtlarının gidiş yönü hakkında bir ipucu olduğu şeklinde bir okumaya izin veriyor. 
Bundan sonraki işleri onu nereye götürürse götürsün, şu ana kadarki sanat yolculuğuyla, Seydi Murat Koç, çağdaş Türk resminde önemli ve etkin bir rol oynuyor. Genç sanatçıların ve sanat öğrencilerinin, çarpıcı görüntüsü ve teknik avantajları nedeniyle, genelde düşüncesizce ve kavramsal ve biçimsel tutarlılık ve bağlayıcılığı hiçe sayarak kullandığı transfer ve kopyalama yöntemlerinin ağırlıkta olduğu, zamanımızın figüratif ve gerçekçi resim sahnesinde, Koç, malzemesini yansıtan ressamlara bir örnek oluşturuyor, figüratif resmin dilini yeniliyor, yeni estetik ufuklar açıyor ve resim, grafik tasarım, yeni medya ve mimari arasında disiplinler ötesi tartışmalar oluşturuyor. Seydi Murat Koç, aynı zamanda, basitçe gerçekliği kopyalayarak ya da yansıtarak değil, gerçekliği, bilinenin ötesine geçmek üzere yıkarak, formalist yaklaşımın da ötesine geçiyor. İşte bu yüzden gerçekçi resmin şu andaki durumunu sorgulayan eserler yaratıyor, görsel kültürümüzün imgelerini inceliyor ve kentsel yaşamımızın halihazırdaki durumu üzerine bir eleştiri geliştiriyor. Koç, bu bakımdan, gerçekçi resmin ve her gün mücadele ettiğimiz sosyal gerçekliğin statükocu durumunu tartışıyor. 
[1] Doç. Dr., Yeditepe Üniversitesi, Sanat Yönetimi Bölümü ve Daimi Küratör, Plato Sanat

———————————–
‘VERTIGO’
SEYDİ MURAT KOÇ
OCTOBER 2 – NOVEMBER 2, 2012
Seydi Murat Koç’s solo exhibition is meeting with the
viewers between October 2 and November 2, 2012 at Çağla Cabaoğlu Gallery.
A reality that has no actual equivalent
in the daily life cycle of society, but one that is fictionalized around its
own story within the boundaries of the canvas. Urban silhouettes finding an
expression with a hyper-real understanding, steel constructions gaining volume
as the design is redesigned, and human characters emerging as bodies of stone
and flesh within the vertiginous chaos of metropolis.
‘Vertigo’, overreaches the reasons of existence
of world-renowned architectural constructs, or constructs that have a
significant place in historical and social urban structure it has been built
in, and witnesses the transformation of a interactive process to reality within
the triangle of artist-viewer-work.
The
components creating the background in Seydi Murat Koç’s works, which are
acrylic and oil on canvas paintings, contain architectural constructs
redesigned as being imbricated or spliced with each other, and urban
silhouettes that depart from the whole with an eclectic projection. In this
respect, this newly built architectural order of the artist holds on to a
surreal reality, and coincides with the idea of simulation.
While
historical texture of the city provides a tangled association with the modern
architectural constructs that reflects contemporary perceptions of technology
and design; the artist marks the experiences and knowledge of the past and the
idea of future in the present moment.
Seydi Murat
Koç, who will open his first solo exhibition at Çağla Cabaoglu Gallery will
share his first and second period works from the series he named as “Above the
Ground”. 

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir